วิลจะมารีวิวรถไฟสายทิเบต-ชิงไห่ (Tibet -Qinghai train)กันค่ะ แบบว่าทุกอย่างยังติดตา ทั้งรูปรสกลิ่นเสียงเลยค่ะ ฮา เผื่อมีใครสนใจเพราะหารีวิวไทยอ่านยากอ่านเย็นเหลือเกินค่ะ ก่อนจะไปนี่พานิคมากแบบกุจะรอดไม๊วะ หารีวิวไม่ค่อยมีอีกหรือหาไม่ถูกเว็บก็ไม่รู้ ผมร่วงไปกระจุกนึงเลยค่ะ ฮา
หมายเห็ด *รีวิวนี้เขียนขึ้นจากประสบการณ์และความเห็นส่วนตัวของวิลเองโปรดใช้อัสลาน(??)ในการรับชม
ละวิลเลือกนอนชั้นหนึ่งแหละแล้วไม่ได้ไปเดินเผือก เอ้ย สำรวจชาวบ้านเลยไม่อาจรีวิวชั้นอื่นๆได้นะครัช
ค่ารถไฟจากเฉิงตูโดยประมาณ ปัดเศษแล้ว
ชั้น1 (Soft sleep) 180 usd – ห้องละสี่เตียง มีประตูล๊อคได้เคอะ มีทีวีที่เปิดไม่ได้ เปิดได้ก็ไม่มีภาพ โถ 555+
ชั้น2 (Hard sleep) 120 usd – ห้องละ6 เตียงไม่มีประตู ระยะห่างระหว่างเตียงจะต่ำกว่า
ชั้น3 (Hard seat) 60 usd เก้าอี้เคอะ ค่อนข้างทรหดอดทนมักๆ
– ขนาดห้องและเตียง ตามรูปอะค่ะ ของที่ให้มาก็มีหมอน ผ้าห่มสอง สลิปเปอร์ใส่เดินในห้องค่ะ
ห้องชั้นหนึ่งก็เตียงสองชั้นค่ะ นั่งเล่นไพ่นกกระจอกสามัคคีได้ วิลนี่จองไปได้ชั้นล่างคู่ค่ะ เย้
– ความสะอาดก็นับว่าโอเคนะ ให้ผ่านค่า ผ้าห่มและผ้าปูแอนด์หมอนไม่มีกลิ่นหรืออาจจะมีนิดนึง ถึงวิลจะแอบเจอเปลือกเมล็ดทานตะวันตกอยู่ใต้ผ้าปูที่นอนสองอันก็เถอะ/หล่อนก็ช่างไปรื้อเจอ ถังขยะในห้องแบบมีฝาปิดเก็บกันวันละสองเวลาจ้า พื้นด้านนอกก็คอยเก็บขยะนะปัดกวาดเช็ดถูกันตลอดค่ะ
สถานีซีหนิง/มองดูความว่างเปล่านี้สิคะทุกคนนนน
อันนี้นัคชูค่ะ สถานีแรกหลังข้ามตังกุลาพาสลงมา
-สถานีจอดน้อยมาก วิ่งมาครึ่งวันหลับไปห้าตื่นเพิ่งจอด/โถ แล้วไอ้ที่หวังว่าจะหาอะไรกินแถวสถานีเหมือนรถไฟไทย พรั่งพร้อมด้วยข้าวเหนียวไก่ทอด ก๋วยเตี๊ยวราชบุรี มะม่วงผลไม้หั่น หนมหม้อแกงเอย ไม่มี๊ไม่มี สถานีใหญ่หรูใหม่ แต่บับว่างมากกกก คือไม่มีร้านบนชานชลาจ้า มีแต่เสากับป้ายโฆษนา/คือเอาไว้ขึ้นรถไฟจริงๆ 555+ มีสถานีเดียวที่เจอขายของคือที่จอดตอนเช้าหลังออกจากเฉิงตู ที่นั่นจอด 8.00-8.20 ให้เวลาช้อป 20 นาทีเคอะ
-ตามรูปแผลบๆ/อาหารเที่ยงค่ะ
อาหารอร่อยนะทุกคน ถ้าเบื่อมาม่าหรือโจ๊กที่พกไปแนะนำให้ดักรถเข็นขายเลยค่ะ/อารมณ์รถเข็นโรงเรียเอาทัพพีจ้วงๆใส่ถาดหลุม ฮา รสชาติก็จัดว่าดีอ่ะ ได้กับข้าวหลายอย่าง มื้อเช้า 15 หยวน ถ้าเที่ยงกะเย็น 25 หยวน อิ่มได้ในห้องไม่ต้องถ่อไปตู้เสบียง/ถึงจะอยู่โบกี้ติดกันก็เหอะ อ่อ มีน้ำร้อนบริการทุกโบกี้นะคะ ในห้องก็มีกระติกใส่น้ำร้อนวางไว้ค่ะ/ใช้หมดแล้วหล่อนก็เดินไปเติมกันเองนะ ขนมก็มีลุงเข็นขายนะ ฮาร์ดเซลล์มากแต่ไม่ได้ตังค์เลา ชิชิ
หรืออีกตัวเลือกคือหน้าสถานีรถไฟเฉิงตูค่ะ มีซุปเปอร์ให้เลือกสรรค่ะ จะหมูเห็ดเป็ดไก่ในซีลมีครบ มาม่าหลากหลายรสชาติก็มี
-อาบน้ำ คือนั่งรถไฟสองวันสองคืนปะ แต่คือไม่มีห้องอาบน้ำข่า ทิชชูเปียกเท่านั้นช่วยท่านได้ เช็ดถูๆส่วนที่ท่านปรารถนา จะมุดผ้าห่มทำในห้องหรือจะไปทำในห้องน้ำก็ตามแต่ศรัทธาค่ะ 55+
-ห้องน้ำ/เชื่อว่าทุกคนสนใจมาก ถถถ
มีสองห้อง ตั้งอยู่หัว-ท้ายโบกี้ หัวจะเป็นแบบโถนั่งไฮโซว/ไม่เคยเข้าอ่ะ ทำใจนั่งทับรอยตูดคนอื่นไม่ลงอย่างจริงจัง
ท้ายเป็นส้วมนั่งยอง ทั้งสองห้องจะมีป้ายบอกว่าว่างไม่ว่างแบบบนเครื่องเลยนะ ไฮเทคมาก แค่เปิดประตูมาส่องก็รู้แล้ว
พนง.ก็หมั่นทำความสะอาดดีคือเวลารถจอดสถานีไหนก็จะปิดไม่ให้เข้าละทำความสะอาดกันไปค่ะ แต่พอไต่ขึ้นที่สูงจะเริ่มประสบปัญหาความดัน บับกดตอนนี้ลงอีกทีป้ายหน้าไรเง้ แต่ถ้าทนไม่ไหวกลั้นใจกดก็อาจจะลงนะเออ และตอนดึกๆที่คิดว่าห้องน้ำจะว่างนี่คิดผิดบอกเลย มันเป็นเวลาถ่ายหนักของทุกคน ถถถ จะได้เห็นดอกเบญจมาศสีเหลืองเบ่งบานกลางสายน้ำ /แหม่บรรยายซะฟรุ้งฟริ้งเบย
-ผู้โดยสารค่อนข้างเป็นมิตรมากค่ะ ตอนเราไปนอกจากคู่เราแล้วก็มีขุ่นป้าอีกคนที่เป็นชาวต่างด้าว นอกนั้นคนจีนล้วนๆฮ่ะ แต่ก็อัธยาศัยดีคอยถามไถ่อาการกันตอนรถไฟเริ่มไต่ขึ้นที่สูงค่ะ มีแก๊งค์ลุงๆที่มาบ่อยจะคอยชี้ๆบอกว่าถึงตรงไหนจะมีวิวอะไรให้ถ่ายรูปด้วยค่ะ ถ้าพูดจีนได้คงสนุก โดนชวนคุยนะรู้เรื่องแต่ตอบไม่ได้ /วิลลี่ได้แต่งูและปลา ถถถถ งมๆเอา
– พนง.สามารถพูดอิ้งได้นิดนึง แต่ก็พยายามพูดถ้าถามค่ะ จัดว่าดี
– การปฐมพยาบาล ค่อนข้างพร้อมเลยค่ะ เช้าวันที่สองพี่สาวพนง.จะถือถุงที่มีสายต่อออกซิเจนรออยู่ค่ะ ในโบกี้เราออกซิเจนจะเริ่มปล่อยตามท่อที่มีในห้องตรงหัวเตียงกับตรงทางเดินตั้งแต่ออกจากเกอเอ๋อมู่ไป/ในฐานะติ่งที่ดีต้องตื่นเที่ยงคืนตอนรถไฟเทียบชานชลามาสักการะเจ้าแม่และงูกุ๊กๆค่ะ 55+
พอตอนเช้าที่รถไฟกำลังไต่ขึ้นตังกุลาพาส(จุดสูงสุดในเส้นทางสายนี้ค่ะ 5000 กว่าเมตรเหนือระดับน้ำทะเล สูงเป็นญาติพีน้องกับ EBC)
ทางพนง.จะเดินส่องอาการผู้โดยสารพร้อมขุ่นหมอด้วยละค่ะ /พอดีเพื่อนหมอรู้สึกไม่ค่อยดีเลยไปดักลากหมอเข้าห้อง ฮา ส่วนเราเนื่องจากถึกทนเลยยังวิ่งไปวิ่งมาลั๊นล๊าได้แบบไม่รู้สึกอัลไล
-แอดทิจูดซิกเนส โรคนี้คือเล่าอ้างกันมากอ่ะก่อนวิลจะไปทิเบตมีแต่คนแบบ เหยอันตรายนะเทอ เป็นแล้วตาายดับกลับบ้านนะ แต่คือแหม Diamox สิจ๊ะตัวเทอ /กินวันออกเดินทางจากไทย วันละสองเม็ดเช้าเย็นเลยอยู่ คือทีแรกกินวันละเม็ดแล้วเพื่อนเกิดอาการ แต่วิลมั่ย เลยเปลี่ยนมากินวันละ 2 เม็ดแทน คืออาการจะแบบร่างกายปรับตัวไม่ได้หาอ๊อกซิเจนไม่ทัน หน้ามืดตาลายคล้ายจะเป็นลม อ้วกแตกโลกหมุนเป็นต้น ละอีกอย่างคือก่อนไปไม่ควรเป็นหวัดคัดจมูกน้ำมูกไหลงี้ไป เพราะมันจะยิ่งหายใจยาก หาอ๊อกซิเจนยากเข้าไปอีกอะนะ
แวร์อีสมายเทเลทับบี้ฟีลด์คะ ฮือ
-วิวข้างทางสวยมาก/ถ้าไม่เจอหิมะแล้วกลางร่างเป็นนาร์เนียแบบวิล จะมีบรรยากาศแบบโรงถ่ายเทเลทับบี้แต่ไม่มีลูลู่ ลาล่างี้นะ มีน้องกวาง น้องแกะ น้องแย๊ก น้องวัว น้องม้า น้องเหยี่ยว และอีกหลายๆน้องให้ได้ส่องกันยันพี่ทหารที่กางกระโจมอยู่ริมทางรถไฟ/เป็นทหารต้องอดทน กางกระโจมบนที่ราบสูงต้องไม่ตาย ถถถ
พอรถไฟผ่านพี่แกจะตะเบ๊ะด้วยนะเออ/คาดว่าเป็นมาตรการรักษาความปลอดภัยกับเส้นทางนี้ บางทีมีโบกมือนะ แน่นอนว่าบ้าจี้อย่างเราต้องโบกก่อน ปิ๊วไม่โบกตอบไปก็เยอะนะ แคร์ไม๊บอกเลยว่าไม่ 555 มีหมู่บ้านอยู่ประปรายค่ะ ก็ได้สอดส่องการใช้ชีวิตชาวบ้านไปอย่างเพลิดเพลิน
– ลืมอีกข้อ สำหรับวิล/คนเดียวรึเปล่า ฮา การจะนั่งรถไฟให้สนุกนอกจากชมวิว ดื่มด่ำกับความงามของรถไฟสายที่สูงที่สุดในโลกแล้ว ก็ต้องชอบเผือกเรื่องชาวบ้านประมาณหนึ่ง คือนั่งไปก็ส่องไป บ้านนั้นทำอัลไล เจ๊ตากผ้าห่มหรือผ้าปูที่นอน เฮียขี่มอไซค์ซิ่งจัง นั่นตัวไรวะวิ่งอยู่บนสันเขา บ้านนั้นตากพริกบนหลังคาไรงี้ ฮา
******สำหรับแฟนๆของเรื่องรหัสลับหลังคาโลกกับเต้าหู้ลิ้นจี่(??) รถไฟสายนี้ผ่านสถานที่ที่ปรากฏอยู่ในเรื่องด้วยแหละทุกคนนนนนน****
ด้วงได้มาแล้วเอยยย
ไม่กล้ายกกล้องใหญ่ถ่ายค่ะ คือเสียงชัตเตอร์ดังมาก เพื่อนวิลก็หลับๆกันอยู่ด้วย เกรงจุยยย
– โกลมุต หรือ เกอเอ๋อมู่ ผ่านตอนเที่ยงคืนกว่าๆค่ะ เป็นเมืองค่อนข้างใหญ่ที่ระยิบระยับวิบวับไปด้วยไฟดิสสะโก้ค่ะ ฮา/แอบไม่เหมือนที่นึกภาพตามที่นายน้อยโม้เท่าไหร่อ่ะ
ส่วนแอ่งกะทะไฉตาร์มู่ผ่านตอนตีหนึ่งกว่าๆ/แน่นอนว่าติ่งก็ลุกขึ้นมาถ่ายรูปตามระเบียบค่ะ แต่พนง.จะไม่ให้เราลงจากรถนะคะ คงกลัวหายไปคว่ำกรวยนอนคุยกับน้องงูกุ๊กๆที่วังเจ้าแม่
– เขตปลอดมนุษย์เข่อเค่อซีหลี่ /ที่ไม่ปลอดเสาไฟฟ้าและแผงโซลาร์เซลล์ ผ่านตอนตีสี่ตีห้าค่ะ ก็ยังมืดมาก/อาจจะเพราะเข้าหน้าหนาวเลยสว่างช้า แถมวันที่ไปดันผ่าหิมะตกหนักโครมๆอีกติ่งจะร้อง
– ตังกุลา นั่นผ่านตอนราวๆเก้าโมงเช้าค่ะ แต่จะเพราะอะไรก็ตามรถไฟที่วิลโดยสารไปไม่จอดค่ะ ฮือววววว ร้องไห้หนักมาก เห็นป้ายสถานีผ่านตาจากไป
จบรีวิวข่า มีอะไรสงสัยถามได้น๊า ฮา
eiriol 